شاید عجیب به نظر رسد، اما بخش بزرگی از ماهواره‌های ساخته دست بشر را می‌توان با چشم غیر مسلح در آسمان مشاهده کرد. اگر شرایط رصدی مناسبی داشته باشید، در یک شب با نگاه به آسمان می‌توانید تا یکصد ماهواره را ببینید. برای آنکه بتوانید ماهواره‌ای را که به دنبال آن می‌گردید، تشخیص دهید، به دنبال ستاره‌ای باشید که به آرامی در آسمان حرکت می‌کند. به طور میانگین، هر ماهواره تنها برای چند دقیقه قابل مشاهده است؛ اگرچه برخی از آنها مدت بیشتری در محدوده دید شما قرار می‌گیرند. البته برخی اوقات نیز ماهواره‌ای که به سمت سایه زمین حرکت می‌کند، ناگهان در آسمان ناپدید می‌شود. نکته مهم این است که بر خلاف هواپیما، بیشتر ماهواره‌ها «چشمک» نمی‌زنند، مگر آنکه نور خورشید را مستقیما به سمت زمین بازتاب کنند. ماهواره‌ها معمولا روشنایی ثابتی دارند و مسیر و سرعت ثابتی را در آسمان دنبال می‌کنند. بنابراین دفعه بعد که توانستید از شر آلودگی نوری شهرها فرار کنید و به منطقه‌ای حومه‌ای با آسمانی تاریک رفتید، آسمان را به دنبال این اجرام کندرو بررسی کنید و ببینید چند عدد از آنها را می‌توانید بشمارید

ویجر1 در پنجم سپتامبر 1977 و خواهر این فضاپیما، ویجر2 یک ماه پیش از این تاریخ، یعنی در 20 آگوست همان سال به فضا پرتاب شدند. نهایی‌ترین هدف ناسا از پرتاب این دو فضاپیما مطالعه بر روی سیاره‌های دور دستی مانند مشتری، زحل، اورانوس و نپتون بود؛ ماموریتی که در سال 1989 یعنی 12 سال پس از تاریخ پرتاب به پایان رسید.

پس از آن این دو فضاپیما راهی خارج سامانه خورشیدی شدند و تاکنون این دو فضاپیما به پشتوانه بسته‌های سوختی رادیواکتیو توانسته‌اند به فعالیت خود و ارسال اطلاعات به زمین ادامه دهند. فاصله بسیار طولانی این فضاپیما تا زمین به این معنی است که از زمان ارسال یک پیام رادیویی تا دریافت آن در زمین 16 ساعت زمان سپری خواهد شد.

فضاپیمای ویجر۱ منظومه شمسی را ترک کرده است. به گفته دانشمندان فضاپیمای ویجر ۱ حدود یک سالی است که منظومه شمسی را ترک کرده و وارد فضای بین ستاره ای شده است. به این ترتیب سفری که ۳۶ سال پیش برای بررسی سیارات گازی منظومه شمسی آغاز شد حالا وارد مرحله تازه ای شده است.

این فضاپیما حاوی صفحه ای طلایی با اطلاعاتی از تمدن زمینی است. محققان ناسا می گویند ویجر۱ اکنون در فضای میان ستارگان و در فاصله ۱۹ میلیارد کیلومتری از خورشید شناور است و تا چهل هزار سال دیگر به هیچ ستاره ای نزدیک نخواهد شد.

ویجر ۱ و تصاویری که از سیارات منظومه شمسی ثبت کرده را مشاهده می کنید، این فضاپیما  منظومه شمسی را به مقصد فضای بین ستاره ای ترک کرده است. ۳۶ سال سفر در فضا عجیب به نظر می رسد. سوخت پلوتونیوم آن این اجازه را می دهد که حداقل تا ۱۰ سال دیگر به کار خود ادامه دهد.

دون گارنت، از محققان ناسا با اشاره به ارتباط رادیویی با ویجر ۱ می گوید: ” برای اولین بار است که صدای میان ستارگان را ضبط کرده ایم.”هدف اولیه این فضاپیما مانند دیگر کاوشگر ناسا که ویجر ۲ نام دارد، مطالعه سیاره های مشتری، زحل، اورانوس و نپتون بود، ماموریتی که در سال ۱۹۸۹ کامل شد. دو ویجر بعد از آن به سمت اعماق فضا تغییر مسیر دادند. وقتی ویجر در سال ۱۹۹۰ با نگاهی به عقب از زمین عکس گرفت، یک نقطه آبی رنگ می دید.

به گفته دانشمندان، ویجر ۱ دورترین و سریع‌ترین فضاپیمای ساخته‌ی دست بشر است این فضاپیما با سرعتی بالغ بر ۱۷ کیلومتر بر ثانیه در حالی که بخشی از تاریخ انسان را در سینه‌ی خود دارد منظومه‌ی شمسی را ترک کرده است.این کاوشگر احتمالا دیگر زمین را نمی بیند اما همچنان با امواج رادیویی با زمین در تماس است، تماسی که دانشمندان انتظار دارند تا ده سال دیگر ادامه یابد.

كاوشگر فضايي وويجر1;‪که در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شده، هم اکنون به انتهای منظومه شمسی رسیده است و به زودی جزو نخستین دست ساز بشر خواهد بود که وارد فضای بین ستاره ای می شود. وویجر هم اکنون بیش از ۱۸ میلیارد کیلومتر از خورشید فاصله دارد. سرعت حرکت این فضاپیمای اکتشافی ۱۷ کیلومتر در ثانیه است. با چنین فاصله زیادی از ما، هر سیگنال رادیویی ارسالی توسط آن، ۱۶ ساعت و ۳۸ دقیقه بعد به ایستگاه زمینی می رسد.

این ماجراجوی فضایی نیروی خود را از یک باتری پلوتونیومی تامین می کند که قرار است تا سال ۲۰۲۵ دوام بیاورد. البته پس از آن هم وویجر با سرعت به سفر فضایی خود ادامه خواهد داد، اما دیگر هیچ پیامی از آن دریافت نخواهیم کرد.

نکته جالب اینجا است که وویجر علاوه بر کارهای اکتشافی، حامل مجموعه مهمی از برترین پیشرفت های هنری و تکنولوژیک ۱۹۷۷ است که البته حتی همین الان روی زمین آنتیک و عتیقه به حساب می آیند. این مجموعه شامل تعدادی عکس و دیسک های مسی با روکش طلا است که برخی تصاویر و صداهای منتخب را در خود دارند. هدف از قرار دادن این اطلاعات درون وویجر، آشنایی موجودات بیگانه احتمالی با تمدن و فرهنگ بشری و موقعیت کره زمین در میان کهکشان ها است.

منابع:سايت نارنجي

در سال 1924 ادوین هابل اولین شواهد را مبنی بر وجود کهکشان هایی فراتر از کهکشان راه شیری  پیدا کرد. بعدها کهکشانهای دیگری نیز کشف شدند. پیش از هابل، کهکشانها را با سحابی اشتباه می گرفتند، ولی هابل نشان داد که این لکه های مه آلود در واقع مجموعه هایی هستند شامل میلیاردها ستاره که خارج از مجموعه ی راه شیری قرار دارند. تا به امروز میلیارد ها کهکشان کشف شده است.اما نزدیک ترین کهکشان ها به کهکشان ما به اندازه ای دور هستند که نور آنها میلیون ها سال طول می کشد تا به ما برسد. یعنی تصویری که ما از آنها می بینیم ظاهری را که آنها میلیون ها سال قبل داشته اند، نشان می دهد و ممکن است خیلی از آنها دچار تحولاتی شده باشند  و ما تا میلیون ها سال بعد بی خبر می مانیم تا نور آنها به ما برسد . بعنوان مثال نزدیکترین کهکشان به کهکشان ما یعنی کهکشان آندرومدا حدود 2میلیون سال نوری از ما فاصله دارد ؟!! یعنی تصویری که ما امروز از آن می بینیم تصویر 2 میلیون سال قبل آن می باشد.کهکشانی که

دورتر باشد کوچکتر به نظر می رسد. با این روش می توانید به ملاکی دشوار برای دوری و نزدیکی کهکشان ها دست پیدا کنید. اگر چه کهکشان ها اندازه و شکل های متفاوتی دارند، با این حال اگر یک کهکشان مارپیچی شبیه کهکشان ما باشد می توانیم فرض کنیم  تقریباً دارای همان اندازه است؛ بنابراین اگر یک کهکشان مارپیچی نصف کهکشان مارپیچی دیگر به نظر برسد، احتمالاً 2 برابر دورتر است.

سیاره دوقلوی زمین

زهره دومین سیاره خاکی از طرف خورشید و نزدیکترین سیاره به زمین است. زهره 'الهه عشق' نامیده می‌شود و شباهت زیادی در اندازه و جرم به زمین دارد. زهره و زمین دوقلو هستند، زیرا جرم و اندازه تقریبا یکسانی دارند. با وجود این در سایر جهات به مقدار زیادی متفاوت هستند.

جو زهره

جو زمین و زهره بسیار متفاوت است. اکسیژن و نیتروژن گازهای اصلی جو زمین هستند، ولی در جو زهره ، گاز مسموم کننده دی‌اکسید کربن وجود دارد. در بالای جو زهره ، حتی ابرهایی از اسید سولفوریک نیز یافت می‌شود. یکی از ویژگیهای مهم جو زهره آن است که مانند شیشه گلخانه عمل می‌کند. شیشه‌های گلخانه ، پرتوهای پرانرژی خورشید را به درون گلخانه راه می‌دهند و در نتیجه خاک گرمای کافی به‌دست می‌آورد. اما این شیشه‌ها از خروج انرژی که بوسیله خاک و گیاهان تولید می‌شود، جلوگیری می‌کنند. از اینرو ، انرژی در گلخانه حفظ می‌شود و دمای آنجا بالا می‌رود (اثر گلخانه‌ای). در زهره نیز گاز چگال دی‌اکسید کربن تقریبا همین رفتار را دارد. حفظ شدن گرما در آن ، دمای زهره را به 500 درجه سانتیگراد می‌رساند، که از دمای سطحی عطارد (نزدیکترین سیاره به خورشید) نیز بیشتر است. در جو زهره ، به قدری دی‌اکسید کربن وجود دارد که فشار ناشی از آن ، حدود یکصد برابر فشار جو زمین است. این فشار برابر است با فشاری که در عمق یک کیلومتری اقیانوسهای زمین وارد می‌شود.

ویژگیهای عطارد 

عطارد نزدیکترین سیاره به خورشید است که در کنار جرم بزرگی به نام خورشید با آن جاذبه وحشتناکش قرار گرفته است. عطارد برای آن که در دل خورشید سقوط نکند و جذب آن نشود دست به مقابله زده است. برای این کار عطارد با سرعت سرسام آوری به گرد خورشید می چرخد و سریعترین سرعت چرخشی به دور مرکز منظومه شمسی را از آن خود کرده است. این سرعت به حدی است که یک سال این سیاره کمتر از سه ماه به طول می انجامد. مدار این سیاره بیضی شکل است و با فاصله اندکی (به طور متوسط 9/57 میلیون کیلومتر) از خورشید و از روی زمین این سیاره در اطراف خورشید دیده می شود. گاهی کمی بعد از غروب خورشید در بالا دست خورشید و زمانی که به آن سوی این ستاره می رسد قبل از طلوع آفتاب در بالای افق شرقی دیده می شود.
حداکثر فاصله زاویه ای که این سیاره با خورشید دارد حدود 28 درجه است ( از دید زمین ). هنگامی که زاویه کشیدگی این سیاره در حدود 10 درجه است، از درون تلسکوپ به صورت هلال باریکی دیده می شود. لیکن زمانی که می خواهد از پشت خورشید عبور کند قرص روشن خود را به ما نشان نمی دهد. با توجه به 7 درجه انحراف مدار گردش این سیاره به دور خورشید این سیاره در هر بار گردش از جلوی خورشید عبور نمی کند. بلکه از بالا یا پایین خورشید می گذرد. در طول 100 سال عطارد تنها دو بار همچون نقطه تاریک و سیاه رنگی از مقابل قرص خورشید عبور می کند. که به ترانزیت یا عبور معروف است که آخرین آن در سال 1383 بود.

سفر به قلب یخی اروپا

ناسا برنامه دارد تا یک فرود واقعی روی سطح قمر اروپا داشته باشد.اروپا قمر مهمی است. زيرا به نظر مي رسد بر سطح اروپا آب مايع و اقيانوس وجود داشته باشد كه درزير توده هاي يخ قرار گرفته است . همچنين مشاهدات نشان مي دهند زير سطح يخي اين قمر موجوداتزنده اي حيات دارند . دو فضاپيما قرار است تا سال ۲۰۲۰ به سمت اروپا پرواز كنند و پس از شش سال برسطح اين قمر فرود بيايند

حیات زیر پوست مریخ

مطالعات جدید نشان می دهد نواحی بزرگی از مریخ توانایی حفظ حیات را دارند . سوال همیشگی درباره ی مریخ این بوده است که ایا در این سیاره می تواند حیات وجود داشته باشد یا خیر . سطح خشک مریخ ‌‌دمای نامناسب آن وجود نازکی که دارد شرایط مناسبی برای حیات به نظر نمی رسد.اما بیشتر دانشمدان معتقدند بهترین نواحی مریخ که در آن می تواند موجود زنده وجود داشته باشد قسمتهای زیرزمینی این سیاره هستند . مطالعات جدید نشان می دهد که این حدس نه تنها درست است بلکه قسمتهایی زیر سطح مریخ حتی می توانند مناسب حیات نیز باشند . تا پیش از این دانشمندان با کاوش بر سطح مریخ و بررسی مسیرهایی  که به نظر می رسید رودهای قدیمی باشند به دنبال کشف آب در سطح این سیاره بودند . اما مطالعات جدید بیان می کنند که شرایط ارگانیسمی مناسب برای حیات موجودات زنده می تواند در سطح زیرین قسمتهایی از این سیاره وجود داشته باشد.